Het geconcentreerd schilderen van een portret is een bijna meditatief proces, waarin je zoekt naar een artistieke synthese tussen wat je waarneemt van een persoon, de gevoelens en gedachten die dat oproept en je mogelijkheden om daar met de beschikbare middelen een uitdrukking aan te geven die volgens jou een herkenbare gelijkenis vertoont met degene die je portretteert.

Dure zin voor een portretje als dit misschien.

Maar ik blijf erbij.

Na zo veel concentratie moest ik daarna wel onmiddellijk afreageren...

Eindelijk weer even verder kunnen werken aan het portret van Piet - aan de hand van foto’s weliswaar, morgen komt hij weer even een uurtje stilzitten. Maar toch heb ik de indruk dat er al aardig wat karakteristiek in begint te komen. Morgen eens even goed kijken naar wat details bij de ogen en de (onder)kin... ;-)

Soms sta je er zelf van te kijken wat er gebeurt: nu al het haar en de haarband zijn aangebracht ben ik opeens niet zeker meer: jonge vrouw of jonge man?

Ans, van het atelier tegenover het mijne (onthou die naam en kijk o.a. op http://wielverdiesen.com/thumbs/project.php), heeft een elftal prachtige negerportretten (mag je dat zo nog zeggen?) geschilderd, lekker snel en spontaan in een beperkt gehouden kleurengamma, wisselende formaatjes, niet te groot. De foto's die ik er vanavond van nam zijn allemaal de mist in gegaan, op deze na. Als antwoord maak ik nu portretten van Aziaten en ik hou het op pastel, aangezien ik daar nu even hevig aan verslingerd ben. Ik werk op donkerblauw karton en ik hou de lijnen rechtovereind, wrijf niet of nauwelijks iets uit. Linke soep, want met vegen kun je veel verdoezelen en nu blijft alles gewoon staan. Maar het wordt er wel lekker spontaan van, zoals deze.

Na een reeks stillevens en atelierinterieurs moest er dringend weer eens een portret komen. In mijn lade lag nog altijd een nieuwe doos ongebruikte pastelkrijtjes. Merkwaardig dat ik zoveel drempels over moet om daar mee aan de slag te gaan. Het zijn dure krijtjes, dus het moet meteen wel een kunstwerk worden, zegt een stemmetje dan. En kan ik dat eigenlijk wel, werken met pastel? Gisteravond kon ik alle innerlijke tegenwerpingen loslaten toen ik al zoekend naar een onderwerp dat bij mijn gemoedsstemming paste aanliep tegen de serie foto's die ook al eens als inspiratiebron hadden gediend voor mijn grote schilderij met de slapende jongens: een jeugdgevangenis op de Filippijnen. De opzet was heel los en schetsmatig en daarna werd ik compleet meegezogen in mijn enthousiasme over de gewilligheid en de ongelooflijke kleurkracht van het materiaal. En daar zit hij dan, een jochie van 10, 12 jaar, veroordeeld voor een niet nader omschreven vergrijp. hij komt pas op zijn 54ste weer vrij. Als-ie de bajes overleeft. Zijn blik spreekt boekdelen.

onder handen werk

Even een update met twee traditionals: stilleven (nog niet klaar) en landschap. De plaatjes spreken voor zich.

Zo. Nu alle expositiedrukte weer achter de rug is kan er eindelijk weer eens gewerkt worden. Eerst maar weer eens terug naar het oorspronkelijke ambacht, een degelijk stilleven. Hier de eerste uitwerking van de opzet, ben nog niet geheel content over de kleurstelling, maar de compositie deugt. Jammer dat alle kleurnuances in het wit van de middelste vaas op deze foto wat wegvallen. Of het kopje oranje blijft weet ik nog niet zo net...

Van Giacometti neem ik voorlopig even afscheid. Voor deze laatste versie van onze dromerige krullenbol heb ik weer eens ouderwets lekker zitten kliederen in gouache. Wat een fijn materiaal is dat eigenlijk!